من و دلتنگی.... 

    امروز خسته بودم. یا که نه خستگی نبود. حسی بود که دیگر بیدار شده بود و 

    قبول نمیکرد و نه می گفت و نمی خواست آنچه را که هست و نمی دانست چه 

    یا هر چه بغیر از این که هست. 

    کوچه های باریک را آمدم. پوشیده از برف و یخ و پر از پیچ و خم و سراشیبی و 

    سر بالایی و دیدم نه نمیتوانم و نمیخواهم بازگشتی باشد به آن یادها که خوب 

    نبود و چقدر تلخ بود و تنهایی بود و غم بود و اندوه که مال من نبود. آوار دیوانه گی 

    و جهل و جنون و مرض و توهم و ترس دیگران بود. و سهم من خوشی های 

    کوچک و معصومی بود در آن جهنم. که در آن بزرگ شدم مثل یک بیگانه. 

    و من حالا راه می روم و فکر می کنم فکر می کنم در سر بالایی ها سر پایینی ها 

    کوچه های یخی کوچه های برفی فکر می کنم فکر می کنم فکر می کنم و خسته 

    می شوم و دلم می خواهد بیایم خانه و بخوابم و فردا جایی باشم که دیگر دلتنگ 

    نباشم.