برای آن دوست گرامی که به من گفت:  تو به من یک گلایه بدهکاری....... 

دیر وقت بود که به آتوسا گفتم خداحافظ. دیر وقت تر بود که سوار اتوبوس شدم. توقعی نداشتم از اتوبوس جز آن که مرا کمی ببرد دورتر. نشستم روی یک صندلی. رادیو گفت ساعت بیست و یک و پانزده دقیقه. 

بعد ناغافل گفت بایزید میگوید  ؛ چنان نما که هستی یا چنان باش که می نمایی؛  

در اتوبوس نگنجیدم. در اتوبوس سر مست ها شدم. از پیش آتوسا می آمدم. آتوسا کتابی به من داده بود. توقعی نداشتم نه از آتوسا  نه از اتوبوس  نه از بایزید. 

این بود که دوستان خوبی شدیم: من و بایزید و اتوبوس و آتوسا . 

 .................................. 

من و تو هیچ چیز به یکدیگر بدهکار نیستیم به جز اعتماد به دوستیمان.